Maandag 14 juni 2010

Vanmorgen voor zes uur wakker. Veel geritsel. Mensen met lampjes, gefluister... geschuifel.
Tijd is een schatting, mijn GSM hangt beneden aan een stopkontact te bungelen. Begrijp nog steeds niet wat deze mensen bezield om zo nodig om zes uur de stad uit te willen. Je ziet weinig en het wordt vandaag ook geen 20 graden.
Half zeven gaat het licht op en...er klinkt muziek door het hele gebouw. Taizé achtige liederen. Meerstemmig. Passend bij de zustertjes.
Ik ben zo ingepakt: geen tent enz. Dus alles op de fiets en naar de bakker. Nog niet open, pas om zeven uur. Ga naar restaurant: pelgrims ontbijt voor 4 euro. Na tijdje komt de bekende duitse bij me zitten. Om kwart over zeven koop ik een heerlijk vers brood. Dan spring ik op de fiets.
Om kwart voor tien ben ik 50 km verder. Hele stukken fiets ik met groot gemaakt boven de dertig. Een lekker gevoel, maar zo fiets je ook snel naar het einde van de tocht. In het stadje waar ik aan kom, zoek ik om een fietsmaker (aangegeven in boekje) Vind hem en hij pompt even mijn achterband op naar 4 bar. (kan ik nog sneller :-) De band werd zacht. Mijn mooie pompje mist een rubbertje, dus nu kan ik er weer tegenaan. Even verder een superstek: Uit de wind, houten bankjes, fonteintje. Fiets geparkeerd. Koffie zetten en vers stokbrood met camembert. Na twee royale bakken koffie schrijven en lezen. En ja hoor: Mirjam fietst langs, de brabantse met het opvallende vlaggetje. We spreken even. Ze gaat weer. Even later stopt een Ier, woonachtig in Australië. Werkzaam in duurzaam bouwen. Leuke discussies geeft dat. Hij fiets weg en ik denk dat ik beiden na een halfuur wel weer zal inhalen.
Stad uit. Altijd lastig. Ik kijk op de borden en vind weer de N120. Totaal geen verkeer erop. Het gaat weer supersnel en ik zit maar te kijken of ik al een glimp fan Mirjam of Martin opvang: niets.
Ik snap er niets van. De kilometer telt maar door. Na 35 kilometer vind ik op mijn kaartje het dorp waar ik ben. Ik had nu in een dorp 18 km van Leon moeten zijn, maar zie dat Leon nog 36 km is. Ik ben veel te ver naar het zuiden gereded en heb een route die kaarsrecht loopt over een mooie wit aangestampt pad gemist. 16 km voor niks...
De wind begint best toe te nemen, zoals vaker ´s middags. Ik beuk er tegenop, tussen de 22 en 26 km / uur. Wanneer ik in bedoeld dorp aankom, komt net Mirjam van rechts aangefietst. Tijd voor middagpauze. Helaas in geen van de restaurant een sportkanaal voor de televisie (pay channel..) We kunnen het nederlandse team niet zien spelen.
Dan de laatste 17 km naar Leon. Nu heel drukke weg. Smal strookje. Onplezierig, ook vanwege de wind. In het centrum wacht ik op Mirjam. Zie haar niet langskomen. Tref een Oostenrijker. Lange vent met bril en wit petje, midden in het stadscentrum. Hij verwijst met naar een jeugdhotel aan de rand van Leon. Hele nacht open. Aubergue in centrum al om 21:30 dicht..
Keuze is duidelijk. Ik stap binnen op kamer 20 en wie zie ik daar staan: de Gazelle belg van gisteren. Vertel hoe ik hier terecht kwam blijkt dat hij via dezelf lange man met wit petje naar hier is verwezen! Enkele minuten stapt Martin, de Ier in onderbroek de kamer in.
Ik douche, leg bed klaar. Fiets op slot aan hek en ga de stad in. 25 minuten lopen. Ook wel lekker. Bellen met mem. Duik wat café´s in. Is niks. Weer een. Gezellige boel. Bestel Vino tinto. Krijg glas rode wijn met bordje tapas. Eén Euro. Vraag niet hoe het kan, maar geniet ervan. En dan staat hij daar. Blik van herkenning: de lange man, maar nu zonder petje. Hij is in nabijheid van drie vrouwen. Al dagen vertelt hij. Is Oostenrijker op de fiets, maar doet niet meer dan 30 km per dag. Geniet volop. Volgende keren beslist LOPEN! Spreekt uitstekend frans met Canadese uit Quibeque. Leuk uurtje, maar ze moeten op tijd naar Albegue. Slenter weer stuk
je rond en zie opeens fiets met aanhanger aan een paal staan. Hier moet ergens de jonge Italiaan zitten. Loop een restaurant binnen. Daar zit hij al. Aan het bier, de duitssprekende zuid tiroler die zijn werk heeft opgezegt om de camino te doen.
¨Man ist nur einmal jung...¨, verteld hij eerder vanmiddag.
Doet ook zo weinig mogelijk kilometers, alleen over de paden van de camino.
Ik krijg zin in eten.
Vind een pizzaria. Naast mij een keurig man. Ook alleen aan een tafeltje. Ik herken hem. Als hij terug komt van de WC spreek ik hem aan: Peregrino!
Man komt uit Oostenrijk en bleek gisteren ook in de kerk te zijn geweest.
Ook hij doet steeds te veel kilometers en zegt ook dat het anders moet. Hij schuift meteen bij me aan en we hebben een gezellige samenzijn. Blijkt ook piloot te zijn. Zweefvlieger en motervlieger. Daar moeten we het natuurlijk even uitgebreid over hebben. Om kwart voor twaalf loop ik weer alleen door de stad oostwaarts. Heb een kaartje bij en heb de albergue snel gevonden. Computer is vrij en dus nog maar even internetten en mailen. Half twee naar bed. Plan om morgen niet voor 10 uur de stad uit.
Einde van alweer een bijzondere dag.

Zondag 13 juni

Het is inmiddels maandag. Ben vandaag in Leon aangekomen. Officieel gaat de route ten zuiden van Leon langs, maar in Burgos had ik van een Spaanse gehoord dat Leon beslist niet overgeslagen kan worden. Gisteren uit Burgos vertrokken. Na Burgos is het een ander Spanje dan tot nu toe. Na wat hobbels wordt het vrijwel vlak. Werkelijk zeer uitgestrekte vlakten. In het boekje lees ik: Denk er goed om veel water mee te nemen. Op de eindeloze vlakten wordt het zomers vaak meer dan 35 graden heet en nergens is er bewoning op de bruingekleurde velden. Nu dus heel anders. Steeds starten met lange broek, fleece en knalgeel jasje. Na een aantal uren pel je langzaam wat uit. Om een uur of tien korte broek aan, omdat de zon op mijn zwarte lange broek begint te branden. Volg de hele dag de N120 weg. Een meer dan 200 km lange weg naar Leon. Meestal ligt het pelgrimspad (de echte ¨camino¨) er vlak naast. Hierop lopen erg veel mensen. Hoeden, stokken, nordic walking sticks...oud, maar nu ook veel relatief jonge mensen. Steeds meer besef ik dat ik een volgende keer moet gaan lopen. Gezellig in een groepje of lekker alleen. ´s Avond dezelfde mensen treffen. Geen verkeersdeelnemer zijn zoals ik op mijn fiets. Op de N120 is aan weerszijden een vluchtstrook van 1,50 breed, wat goed is te fietsen. Gelukkig is het zondag dus geen vrachtauto´s. Zo wie zo niet veel verkeer, omdat vlakbij een vierbaansweg wordt aangelegd, die ook al grotendeels klaar is. Toch blijft fietsen een heel andere bezigheid dan lopen. Ik hoor het van meer fietsers, trof ze ook vanavond weer, dat ze veel te snel gaan. Gisteren dus mooie vlakke route en wind in de rug. Zo nu en dan haal ik mensen in. Altijd even kijken naar het merk fiets. Haalde Gazelle in. Aardige Gazelle-Belg uit Antwerpen. Praat er een tijdje mee, fiets er zelfs naast, wat eigenlijk nooit kan. Ga na een tijdje maar weer liggen op mijn ligstuur, mijn favouriete houding, maar zit dan ook weer meteen boven de dertig km/uur. Haal later nog weer eens drie mensen in. Eén ervan fietst met nederlans vlaggetje: Koga Myata. Het is Mirjam uit Brabant, naar vanmiddag bleek, toen ik haar 20 km voor Leon weer tegen kwam. Ook zij maakt de laatste dagen dus meer dan 100 km/dag en raced dus door de camino...Gisteren om een uur of half vijf in xx aangekomen. Stadje halverwege. Naast kerk een aubergue. Duitse vrijwilligster achter de receptie tafel, kon vijf talen spreken. Ideaal. Op slaapzaal geslapen. Propvol, maar alles in perfecte staat. Fietsen (stuk of 7) mochten in garage van de ´priest´ staan. Gedouched (heerlijk!) en dan naar buiten. Liep meteen weer aardige Deense tegen lijf. Zat in Hostal, maar had slechte keuze gemaakt. Vervelend Spaanse gozer opzelfde kamer. Meteen televisie aan, zappen, veel lawaai maken, veel bla bla. Vroeg of ik wilder ruilen. Gratis. Toch maar niet. Biertje (halve ltr) gedronken. Me onderhouden met Duitse loopster en naar grootbeeld formule 1 race gekeken. Ondertussen een ander tafereel onder het grote beeld. Twee oudere Spaanse heren samen aan het roken. Een in keurig pak, met flinke sigaar, andere in trui met pet. Duidelijk allebei met veel schik aan het kaarten. Het plezier spatte er vanaf. Formule 2.
Het bier op. Snel naar Albergue gelopen, water gedronken, tanden gepoetst en naar de mis die om 19:oo zou beginnen, maar op één of andere manier al bezig was.
Geen orgel, priester is voorzanger. Weinig bijval. Intussen meer en meer mensen in de kerk. Van de 100 ca 50 peregrino´s. Na de mis een pelgrimszegen. Alle peregrino´s gaan naar voren en krijgen een korte orde van dienst uitgereikt. In alle talen worden stuk voorgelezen. Ik lees mee, behalve bij de Koreaan die voor mij zit en als enige zijn stuk leest.
Met een CD zingen we het hippe pelgrimslied. De priest vertelt hele verhalen kennelijk over pelgrimeren en de wonderen erbij. Een Spanjaard tracht alles te vertalen. Duurt me lang genoeg. Dan einde mis. Snel weg lopen. Weg oversteken naar restaurant voor een ´menu del pelegrino´. Ik arriveer er tegelijkertijd met de aardig uitziende Deense en voornoemde Duitse. Ik kijk even vragend rond en wordt meteen gewenkt. Met zijn vieren om een tafel. Twee Duitse vrouwen en de Deense die voortreffelijk Duits en Engels beheerst. Anderhalf uur zeer onderhouden zitten tafelen. Dan weer snel naar de Albergue, want 22:30 moet het stil zijn.
Om die tijd schuif ik stilletjes in mijn keurig klaar liggende slaapzak als een van de allerlaatsten.