Nei Boalsert op en del

Hjoed nei Boalsert fyts en dat gie prima. Undanks in centimeters dikke bobbel op de knibbel gjin lêst fan it gewricht. Juster twa fytsboekjes kocht, sadat ik fan Rome ôf de "Reitsma routes" oppakke kin. Kocht yn Apeldoorn, de man woe se wol even yn Ugchelen bringe, wêr 't ik de earste dei bij freonen sliepe sil. No trije wiken hast net fytst, sil besykje de kommende dagen it fytsen wer wat op te pakken en te sjen hoe as de knibbel der op reageart. De route besuden ROME is lêsticht. De Cyclopista del solo is moai, mar it stik ûnder Rome is noch net útjûn. Ik haw al in moai rygje plaknammen, mar dêrmei belannest al gau op de gruttere diken. Oare mooglikheit is om hearlik 10 dagen rûn te fytsen op Sicilïe en dan mei de ferry nei Napels te farren.

Oer trije wiken ûnderweis nei Sicilië

As alles goed giet landt ik op 9 maaie jûns yn Trapani op Sicilië. Twa dagen dêrfoar fyts ik nei Eindhoven, om dêrwei mei de fyts yn in doaze mei Ryanair te fertrekken.

Hoopje dat myn linker knibbel dan wat minder dik is, mar it sakket net hurd ôf.

Hast trije wike lyn, makke ik in beste smak, doe 't ik it grind yn in bocht oer de kop seach. De slymbeurs oer de 'knieschijf" hinne is dik, ûntstutsen en dat is in langdurige saak as ik de internet dokters leauwe mei. Net folle trochbloeding, dus traach herstel. Mar noch hieltyd gean ik der fan út dat it minsklik lichaam in soad reparaasje setsjes yn hûs hat. Lêst haw ik der fierder net fan, kin prima rinne en fytse ek wol, al haw ik no al 4 wiken nauwelijks mear fytst.

Bedoeling wie earst om nei de Noardkaap. Fascinearjend lânskip, foaral yn it noarden fansels en ek bysûnder dat op ein juni de sinne dêr altyd trochskynd. Mar der waard in famylje reunie pland op 16/17 juni, dus moat ik dan wer yn Nederlân wêze. Ik soe dan fiersten te betiid nei Scandinavie moatte. Net geskikt: kâld en dêr haw ik ferline jier al te folle lêst fan hawn, doe 't ik nei Santiago fytste.
Dus de plannen omsmiten en betocht om nei it suden ta. Op strún nei goedkeape tickets, kaam ik op it idee om foar in prikje fan Eindhoven nei Trapani te fleanen. Op 4 maaie moat ik noch sjonge as tenoar bij in Frysk Requiem yn Boalsert, dus is de ticket besteld op 9 maaie.

Mocht ik al in lêst krije fan de knibbel dan kin ik altyd it programma omsmite en mei trein as fleantút earder thus komme, mar nei Sicilië gean ik seker. Gemiddeld is it der begjin maaie 22 graden: Moai fytswaar.

woensdag 23 juni 2010

Op dit moment twa dagen thús.

Ek fannacht haw ik foar myn gefoel de hiele nacht noch oan it fytsen west. Myn camino is noch net foarby...

Justermiddei fansels even nei mem ta. Wat kerweikes dien en oan de kofje.

Doe gie de tillefoan.

"Der is hjir immen dy 't dyn namme stean sjoen hat yn in kathedraal yn Frankryk. It is in ferrassing". Dus ik (op de fyts) nei hûs ta en ik stap tige benijd nei bûten, want foar it earst wie it ris oangenaam boppe de tweintich graden. Tige ferrast bin ik as ik der immen sitten sjoch wer mei 't ik it kontakt in jier as 6/7 ferlern haw, omdat er ferhuze, oare wegen yn syn libben gean woe. Hij hie fiif wiken rûn fan Le Puy nei de Pyreneeën en kaam tafallich yn de kathedraal fan Cahors en seach dêr tafallich yn it gastenboek. Dêr hie ik in tal wiken earder myn namme setten yn it gastenboek op oanstean fan in âld mantsje dy 't mij sa hertlik ûntfong dat ik him eins neat wegerje koe. Doe 't ik nei hûs fytste tocht ik daliks oan dat plak, want ik hie de moarns noch it nederlânstalige papier mei de stempels fan Cahors út myn foartaske opfiske. Ik hie it âld mansje beloofd dat ik de tekst fan it 'gebed voor de pelgrim' nochris besjen soe.

It wie in âlderprachtigste moeting justerjûn. It levere tige iepenhertige gesprekken op, wêrfan 't beide fûnen dat dit ris faker dwaan moatte soenen.

Werom blik.

Foar in part moat alles noch wat besakje, mar ek in soart haw ik al earder op in rygje besocht te setten. Ik haw yn de ôfrûne fiif wiken bysûndere dingen mei makke en sjoen.

Prachtige lânskippen sjoen. Ek de Nederlânske LF paden (lange afstand fietspaden) sprutsen mij tige oan. Der leit dus noch 6500 km op my te wachtsjen...

It temperatuer wie op inkelde dagen nei fiersten te kâld. Wol tige geskikt om te fytsen, mar net om even te sitten. Daliks wer klean oan, om te net beklomjen. Op campings sit dan dus ek elk safolle mooglik binnen, rjochtet de skûtelantenne op 't suden en sjocht wer nei RLT4....

Undanks dat ik best wit dat it om 'it ûnderweiswêzen' giet bliuw ik rjochte op elke dei flink wat arbeid te fersetten. Der moat wat gebeure. Dus earne hingjen bliuwe is der net fan kaam. Rustdagen hat ik ek net oan dien. Miskien soe dat mei in maat wol oars ferrinne kinne. Mar dy haw ik ûnderweis net fûn.

Foar my is dit grif net de lêste kear.

'kWol takom jier dizze reis best wer meitsje. Ik kaam ek in soad fytsers tsjin dy 't it foar in twadde as tredde kear diene. Ek bij de rinners kaam dat foar.

Twa opties hie ik betocht: Sjongend as rinnend

• Takom jier mei (minimaal) in sopraan, in alt en in bas. Fia de westelike route op de fyts nei Santiago. Mei elkoar fytse is in kwestie fan achterelkoar oan fytse. Ofspraken meitsje oer wer hinne, dei ôfstannen op sa 'n manier dat it foar elk oangenaam bliuwt.
  Jûns en oerdei kinst dan hjir en dêr besykje om mei elkoar fjouwerstemmich te sjongen. Dat kin yn de tsjerken dy 'st oerdei tsjinkomst as yn oare romten.
• Rinnend, mar dan fanôf der Pyreneeën. Fanút Nederlân is it al gau 4 moanne, dat is tige lang. Boppedat is it beselligste part de twadde helte. Eventueel fanôf Le Puy as Vezelay/ Nevers.
  Dit soe prima allinne kinne, mar eventueel ek wol wer yn kombinaasje mei boppesteande opset.

Wat ik dúdlik mist haw is de ferdjipping troch kontakten mei oare minsken. It wie der wol de

gelik, mar ek hiel faak net. Ik haw wol ferskeidene kearen pracht minsken troffen, mar dan stapte ik nei in kertier wer op de fyts en sij diene de rêchsek wer op en dan seagen we elkoar nei wer. Skande, want faak wie der noch safolle te bepraten.

Fan rinners hearde ik ek wol dat se graach in flink part fan de dei hearlik allinne rûnen. Oars kin it sa wêze dat de holle dy jûns te fol sit mei gedachten en ferhalen. Derom is it ek lekker om allinne te rinnen mei dyn eigen gedachten. Jûns kinst elkoar wer opsykje. Dat kinst ek ôfprate om sa de tried wer op te pakken. Mar guon rûnen ek wol dagen mei elkoar op, wat mei en sûnder praten kin.

Uteinliks is rinnen de ienige echte minslike tempo. Boppedat binne de measte paden frij fan de diken. Do binst gjin dielnimmer oan it ferkear. De fytser dy 't asfalt folget en snelheden hat tusken 7 en 50 km oere is dat eins konstant. Dat ferget al in soart fan syn oandacht tidens de rit.

Ik haw diverse boekentitels en website krigen wêr 't ik de kommende tiid nochris mei oan de slach wol, as gefolch fan petearen mei minsken dy 't ik moete haw.

Der komme dus noch wat sturtsjes achteroan.

Maandag 21 juni: Naar huis

Om 5:45 exact gaat mijn wekker. Bij het licht van de telefoon pak ik veel spullen in. Ga naar de WC. Luchtbed leeg vouwen, slaapzak vouwen en oprollen...het hele ritueel. Duurt 35 minuten. Dan zit alles op de fiets. Zoek nog in het gras naar het kleinste imbussleuteltje, maar het is nog niet licht genoeg. Fiets even later weg in mijn knalgeel jasje. Moet eigenlijk het licht nog aan hebben. De daglengte is in het zuiden toch beduidend korter. Ik trap flink aan. Om kwart voor zeven ga ik met de fiets de vertrekhal binnen. Koop een fietsdoos en dan begint het stressige werk om de fiets er in te krijgen. Trappers eraf. Beide wielen eraf. Remblokken eraf omdat anders het wiel niet wil. De klok tikt door. Met een nat ruggetje lever ik bagage en fiets om half negen in. Eén voordeel: er is dan geen rij meer te bekennen.

Wat later dan het vluchtschema vliegen we weg. Twee lange uren zit ik finaal klem, ik kan echt geen kant op. Dan glijden we door de wolken. Ik herken Rotterdam en even later landen we op Schiphol. Vrij snel heb ik mijn bagage en ook de fiets. Knoop het spul op een bagage wagentje en rijd naar buiten. Bij een bank sleutel ik een flinke tijd, dan zit mijn trouwe fiets weer in elkaar. Ik laat de doos achter bij de bank en fiets weg. Amsterdam is goed aangegeven. Om kwart over twee ben ik bij Bronsgieterij Klijnstra waar ik anderhalf uur later weer vertrek. Het fietst heerlijk over het vlakke land. Tegen de wind, maar met konstante snelheid. Wel is de Spaanse methode veel sneller: gewoon over de vluchtstrook naar Friesland toe. Nu maak ik overal extra kilometers, rondjes enz. enz. Pas om kwart voor acht begin ik aan de afsluitdijk. De batterij is wat leger aan het worden, dus ik kan met moeite noch 25 km/uur vasthouden.

Gelukkig staat Siem op het monument. Maakt mooie foto's. Ik heb dorst. Siem rijdt weer verder op de motor naar de volgende stop bij het benzinestation en heeft daar drinken voor me en zoetwaren. Dat scheelt. We praten niet lang, dan koel ik te veel af. Ik ploeter verder. Op de kop van de afsluitdijk is het ook niet duidelijk waar ik als fietser langs moet. Na enkele keren heen en weer blijkt dat ik via Zurich moet. De wind is hier vrijwel ingekakt. Snelheid gaat nu weer naar 28. Via Witmarsum naar huis. Licht inmiddels op. Tegen half elf arriveer ik op de vertrouwde boerderij.

Zondag 20 juni

Vandaag een eerste echte rustdag. Niet fietsen. Maar wat rondwandelen.

Sta wel weer op tijd op. Eet wat muesli en vertrek naar het strand. Het is een paar kilometer lopen. Mooie uitzichten op de enorme baai. Alles erg volgebouwd, maar er zijn nog mooie stukjes grindstrand. De kleinste stukje zijn ingenomen door naakt recreanten, daar ga ik me niet tussen begeven. Op een ander stuk ontdek ik een stukje met rederlijk fijn grind. Goed om even de liggen. Het is een komen en gaan van mensen. Ik bekijk hoe een vader een bang zoontje van veel te weinig jaren zo nodig windsurfen wil leren... Schrijf en lees, vertrek weer want de zon is ongenadig fel.

Mijn buurman heeft 's avonds de koffie weer klaar, de karbonades, groente... alles. Weer veel onderwerpen bij de kop.

Te laat begin ik met het vanmiddag uit een kontainer gepakte karton. Ik rol om mijn fietsframe karton, wat ik stevig vastzet met tape. De hele fiets wordt dan prima bescherm, want mor

gen moet het voorwiel ook 'los' in de fietsdoor worden gedaan, wat nog al eens tot forse lakschade lijdt. Om 23 uur slapen.

19 juni 's zaterdag

Vanmorgen redelijk vroeg wakker. Het slapen op het luchtbed met bobbel valt niet mee.

Om kwart voor negen op de fiets. Weer naar beneden om geld te pinnen. Dan op weg naar het Noorden om in A Coruña een ticket te versieren. Niks meer naar Finisterre. Doe ik volgend jaar wel. Nu naar huis.
Ook vandaag valt het fietsen me zwaar. Het blijft maar op en neer gaan en de afstand is groter dan van te voren in geschat. Stop vaak even om te eten of drinken. Koop een vers brood en Roquefort. Mmm, heerlijk toch die pittige schimmelkaas...Koop bij een soort WELKOOP een stuk touw van 10 meter, dan kan ik daarmee één pakket mee maken van mijn fietstassen en tent.

Gelukkig is het vliegveld ten zuiden van de stad en ligt aan de route. Ik koop een ticket voor maandagochtend. Fiets verder naar de havenstad. Het is 18 graden. Ik lummel er wat om. Lees, eet en schrijf. Om vijf uur gaat de regionale tourist info open en die weet me te vertellen dat er in La Cruz een tweetal campings zijn. Aan de oostkant van de baai dus. Een uurfietsen, maar slecht 10 km van het vliegveld. Een zwaar ritje. De camping is super, maar vrijwel leeg. Ik zet de fiets neer en zucht daarbij flink. De nederlander die er met zijn tent staat vangt dat op en biedt mij een stoel aan. "Koffie" "Heerlijk!" We praten honderduit en buurman biedt aan om ook maar eten voor ons beiden klaar te maken. Zijn vriendin komt maandag met het vliegtuig wat mij eerst naar Amsterdam brengt en hij heeft dus alle tijd voor mij.

Het wordt een gezellige avond met gesprekken over van alles en nog wat. De man is 15 jaar geleden zelf ook naar Santiago gefietst. Heen en terug. Nu wil hij een fotorapportage maken van het pelgrimsgebeuren.

Na het eten en de wijn ga ik om half elf mijn slaapzak in. Zzzzzt